Hoe kom je op zo’n conferentie te staan?
Vorig jaar was ik voor het eerst op Agile Testing Days. Ik had destijds binnen Bartosz en Nederland al wat sprekerservaring opgedaan, maar was te laat geweest om me op te geven, toen. Dit voorjaar ging ik dus samen met een groepje collega’s zitten voor het schrijven van de abstracts. Dat is nog een hele kunst, leerde ik. Samen stuurden we vijf papers in. Soms samen, soms alleen. En daarna? Daarna begint het lange wachten. De programme committee gaat alle papers lezen en een programma samenstellen. Of je het wordt hangt van meerdere dingen af. Zoals: zijn er andere mensen die hetzelfde onderwerp inzonden? Is de kwaliteit van je abstract goed? Breng je iets vernieuwends? Past het binnen het onderwerp van de conferentie/programmering? Ik heb me laten vertellen dat ze gemiddeld tussen de 500 en 1000 papers binnenkrijgen. Zoveel plekjes zijn er niet in het programma, dus geluk telt ook zeker mee.
De voorbereiding
Nadat ik te horen kreeg dat ik met mijn paper ‘I’m not the impostor, it’s all in my head’ bij ATD het podium op mocht, begon de maandenlange voorbereiding. In principe heb ik niet zo lang nodig om een talk van 25 minuten voor te bereiden, maar ik had nu eenmaal wel maandenlang de tijd!
Eerst heb ik verder onderzoek gedaan naar impostor syndrome en ik leerde onder andere dat beide spellingen kloppen (imposter/impostor). Vervolgens ben ik alle informatie onder elkaar gaan zetten en ik kon toen al een duidelijke verhaallijn zien ontstaan!
Daarna heb ik afbeeldingen gezocht die pasten bij het soort kleurenschema wat ik in mijn hoofd had. Het moest wel eigen zijn, én het moet Linda schreeuwen, vond ik! Nou dat is gelukt, ik heb zelfs een bijpassende jurk gevonden.
Als laatste heb ik pas mijn PowerPoint helemaal in elkaar gezet. Met een minimale hoeveelheid tekst, en alle plaatjes hebben een nut en functie. De plaatjes die ik gevonden heb, daar ben ik ook wel een stap extra voor gegaan. Je kan prachtige dingen vinden online, maar mag je die zomaar gebruiken? Ik ben dus voor gratis downloadbare content gegaan, en heb op de laatste slide (die ik niet heb laten zien, maar die wel in het deck zit wat uitgereikt werd aan de deelnemers achteraf) heb ik als bronvermelding de website en de namen van alle fotografen vermeld. Wel zo netjes! Toen dit klaar was, was het zo’n beetje begin oktober. Nog anderhalve maand te gaan. Veel wil ik er nog niet van prijsgeven, maar de titel-slide durf ik wel aan 😉
Tijd om thuis te gaan oefenen met de presentatie. Het verhaal ontwikkelde zich steeds beter tot een samenhangend geheel. Drie weken voor vertrek naar ATD ben ik voor publiek gaan oefenen. Heel select publiek. Het leek me leuk als het voor iedereen nog nieuw was op ATD, dus de collega’s die meegingen naar Potsdam heb ik niet uitgenodigd! Twee oefensessies met mijn ‘home crew’ en ik was er klaar voor.
Op naar Potsdam!
Op maandagavond heb ik eerst mogen genieten van het speakers-dinner, om me daarna vanaf dinsdag samen met mijn collega’s in ATD te voegen. Ik ben gedurende de week al een paar keer in ‘mijn’ zaaltje geweest om te kijken hoe het was. Helaas niet het hele grootse podium, en geen unicorn op het podium, maar de zaal hield mij wel dicht bij het publiek. Mijn onderwerp is ook dicht bij het publiek, en heel dichtbij mezelf.
Eindelijk was het zover, donderdagmiddag 16.00 uur. De zaal was heel goed gevuld, het publiek hing aan mijn verhaal, en we hebben samen gelachen en gehuild (ja, ook ik). Toen ik afrondde werd ik beloond met een warm applaus en veel lieve woorden van mensen die met mij deelden dat ze geraakt waren door mijn verhaal. Van de organisatie kreeg ik dit leuke cadeau als attentie.
Mijn verhaal: stay tuned!
De reden dat ik de inhoud van mijn presentatie nog niet ga delen, is omdat hij in de toekomst nog vaker te zien/horen zal zijn. Houd onze website en socials in de gaten voor het nieuws hierover!
Deze ervaring was ontzettend leuk, en ik ga mijn best doen vaker op een podium terecht te komen!
